Mijn depressie & ik

Van kleins af aan had ik al gedachten die ‘vreemd’ waren en voelde ik mij anders dan anderen. Ik heb altijd mezelf weggecijferd, afgekraakt en me nooit goed genoeg gevoeld. Tot mijn 23ste heb ik overleefd en niet geleefd. Ik had geen idee hoe dat moest, wie ik was en wat ik met mijn leven wilde. Ik heb me nooit ontwikkeld zoals iedere tiener en puber hoort te doen. Het heeft voor mij heel lang geduurd totdat ik dat kon accepteren. Sterker nog. Ik kan sinds drie jaar eindelijk pas accepteren dat ik niet voor een eetstoornis, een depressie of sportverslaving heb gekozen. Maar dat het mij is overkomen. Door open te zijn over mijn ervaringen, gedachten en de therapieën die ik heb gehad. Wil ik jou laten weten dat je er niet alleen voor staat. Dat je niet de enige bent. Ik wil jouw helpen om er weer bovenop te komen. Want als ik het kan. Kan jij het ook!

Hoe het begon

In november 2017 op de hotelkamer in New York drong het tot me door dat mijn depressie veel erger was dan ik besefte. In eerste instantie ging ik al met een leeg en somber gevoel weg in de hoop dat het daar beter met me zou gaan. Dat ik moe was na een heel jaar non-stop werken en dat ik even een andere omgeving nodig had. De eerste paar dagen waren fijn, zeker omdat ik mijn vriendinnen weer zag na een jaar. Maar op de momenten waarop ik alleen was voelde ik me heel eenzaam, leeg en vermoeid. Het gevoel van vrij zijn, het avontuur opzoeken en nieuwe dingen ontdekken kwamen niet binnen en na drie weken besloot ik om terug naar huis te vliegen.

In december begon ik bij mijn nieuwe baan waar ik startte met positieve energie. Echter was dit van korte duur. Ik merkte dat ik moeite had met mijn concentratie, na een werkdag was ik doodop en ik weinig dingen kon ik nog maar als positief ervaren. Kortom mijn depressie was al aardig de overhand aan het nemen. Dit wilde ik echter niet accepteren. Elke dag zetten ik mijn masker op, mijn lach, ging van en naar het werk op de automatische piloot en zei dat alles goed was. Dit heb ik hooguit twee maanden zo vol kunnen houden.

In februari 2018 merkte ik dat ik s’ochtends mijn bed niet meer kon uitkomen. Het kostte me niet alleen ontzettend veel moeite om daadwerkelijk het masker op te kunnen houden gedurende de dag. Alleen de gedachte al dat ik me moest douchen, aankleden en optimaal functioneren in de apotheek was al een hele opgave. Daarnaast werden de gedachten in mijn hoofd steeds meer, erger en suïcidaal.

Acceptatie & hulp vragen

Oké , ik heb nu echt een serieuze depressie. De eerste keer dat ik het hardop uitsprak, tegen mijn moeder aan de telefoon. Ik heb hulp nodig. Diezelfde middag heb ik de huisarts gebeld en werd ik doorverwezen naar Indigo. Een keer in de week had ik hier een gesprek met een psycholoog. Hij luisterde, gaf mij handvatten en we deden fijne opdrachten. De eerste weken waren fijn en ik had ook echt het idee dat ik vooruitging. Totdat ik van mijn werk naar huis moest met de trein en mezelf niet vertrouwde. Ik was bang. Bang dat wat ik in mijn hoofd had uit zou voeren. Bang dat ik het deze keer niet aankon. Bang om 10 minuten te reizen met de trein. De dag erna heb ik gelijk mijn psycholoog gebeld en hij heeft me met spoed doorverwezen naar Pro Persona. Samen besloten we dat ik geen hele dag meer ging werken en dat ik nu echt goed voor mezelf moest gaan zorgen, wel om hulp moest vragen wanneer ik deze nodig had. Aangezien ik voor mezelf de lat altijd enorm hoog leg en denk dat ik het allemaal zelf wel op kan lossen.

Bij Pro Persona werd al snel duidelijk dat ik een veel intensievere behandeling nodig had en dat ik wel degelijk een zware depressie bleek te hebben. Ik had het totaal verkeerd ingeschat. Helaas kon ik hiervoor niet bij Pro Persona zelf terecht maar werd ik weer doorverwezen naar een andere kliniek. Alles kost een hoop tijd vanwege de wachtlijsten, maar ook omdat ik Maar ook omdat ik dit allemaal zelf naast het werken moest doen. Mijn eetstoornis begon beetje bij beetje meer aan de oppervlakte te komen, met als resultaat bij elke kliniek te worden afgewezen vanwege mijn gewicht en complexe problematiek.

Dieptepunt & U-Center

Inmiddels was ik al een acht maanden en een dieptepunt verder. Zonder enige vorm van therapie. Ik kon alleen terugvallen op mijn moeder & zus. Ik had mij inmiddels al zo geïsoleerd, kwam mijn bed niet meer uit en wilde en kon niets meer. De hele dag door alleen maar negatieve en suïcidale gedachten, slaapproblemen en mijn hoop op hulp was totaal verdwenen.

Tot ik op internet toevallig het U-center tegenkwam. Deze kliniek sprak me erg aan en na de informatieavond was ik ervan overtuigd dat dit de behandeling. De behandeling die mij kon bieden wat ik nodig had op dat moment. Na een hoop gesprekken kreeg ik eindelijk een go. Op 31 oktober zou ik kunnen starten. Ik was zo opgelucht. Eindelijk kon ik ergens beginnen zonder dat ik werd afgerekend op mijn eetstoornis. Ik werd gezien, gehoord en begrepen.

Er komt nog een volgend artikel over de behandeling van het U-center.

Voor nu, hou vol en hou hoop. Vraag om hulp ook al vindt je dat lastig. Je hoeft het niet alleen te doen.

Wil je samen eens kijken naar wat jij nodig hebt?

Heb je al meerdere pogingen gedaan, maar heb je nog steeds niet het resultaat behaald dat je zou willen of die fijne relatie met eten wat je zo graag wilt? Wil je daar nu voor eens en altijd verandering in die blijvend is en waarbij je alsnog kunt genieten van heerlijke recepten en etentjes?

Dan kom ik graag met je in gesprek tijdens een gratis sparringsessie. Tijdens deze online sessie luister ik naar jouw verhaal en geef ik je persoonlijke tips. Zo kan je zelf de volgende stap zetten naar een fijne en gezonde relatie met voeding. Want dit is ook voor jou haalbaar!

Via onderstaande knop kan je een moment kiezen die jou het beste uitkomt en je lekker op je veilige plek kunt blijven zitten met een warme kop thee!